Het is alweer een tijdje geleden dat ik bij KCA aan de bak mocht. Alweer een tijdje geleden dat ik 24 zondagen per jaar op de fiets stapte naar de Woonmensen om daar, nog net op tijd, de in blauw en later rood letters geschreven ‘Diantha’ te zoeken tussen alle naamkaartjes en vervolgens weer vol aandacht te luisteren naar de planning van de dag.

Ik heb lessen gevolgd met de boswachter, een dolfijnentrainer, een schrijfster, de politie, de landmacht (meerdere keren zelfs, omdat ik zo graag nog een keer wilde gaan) en niet te vergeten de meest interessante les bij een plastisch chirurg. Verder hebben we een bezoekje gebracht aan het provinciehuis in Arnhem, waar mijn liefde voor debatteren is ontstaan, kookles met groep 3 georganiseerd door Lonneke en heb ik geleerd een elevator pitch te schrijven om mezelf goed op de kaart te kunnen zetten. Ik heb het altijd naar mijn zin gehad en keek dan ook iedere keer weer uit naar de “zondagschool”. Zondagschool klinkt alleen zo naar. De basisschool bood me nooit een uitdaging, maar KCA wel! Lachen, gieren, brullen, oh wat had ik een mooie tijd.

Maar even terugkomend op die les bij de chirurg. Ik weet al jaren dat ik iets in de medische wereld wil doen. Wat precies, dat wist ik alleen nog niet. Tót ik na die zondag thuiskwam vol verhalen over wat ik had geleerd en gezien in het ziekenhuis; mensen opensnijden en beter maken, dát wil ik ook. En nog steeds houd ik me daaraan vast. Ik hoop over 1.5 jaar te mogen beginnen aan de opleiding Geneeskunde, want na die KCA-les wist ik dat daar mijn passie ligt. KCA heeft mij laten zien wat ik leuk vind, minder leuk vind en wat simpelweg niets voor mij is, wat het maken van keuzes wat betreft mijn toekomst toch wel wat makkelijker heeft gemaakt.

3 jaar lang kwam ik met veel plezier opdagen. En als ik kijk naar alle lessen die ik heb gevolgd, alle onderwerpen die we hebben bestudeerd en simpelweg alles wat we hebben gedaan, was er maar één ding wat ik jammer vond; ik kreeg mijn KCA Diploma. Hartsikke trots natuurlijk, maar toch vond ik het eigenlijk niet zo leuk. Het einde was daar. Tenminste dat dacht ik.

Nog steeds heb ik eigenlijk wel een mooie tijd met en door KCA. Het is altijd supergezellig om ‘mijn meiden’ van Groep 3 weer te zien en samen met andere alumni bij elkaar te komen. Ik blijf doorleren, zowel door de thema’s die aan bod komen als door het samenwerken met mensen van veel verschillende achtergronden.

KCA ontzettend bedankt en ik hoop dat jullie nog jaren kinderen mogen begeleiden tijdens deze prachtige lessen.

Liefs en tot snel,

Diantha Jansen (16)